psychologos-athina-nea-ionia

Καλώς ορίσατε στη σελίδα της Ντόσιας Αβδελίδη         

Ψυχαναλυτής στη Νέα Ιωνία | Λακανική ψυχανάλυση

Η Ντόσια Αβδελίδη είναι ψυχαναλύτρια, Μέλος της Εταιρείας Βορρόμειος Κόμβος, της Νέας Λακανικής Σχολής και της Παγκόσμιας Ένωσης Ψυχανάλυσης. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Η κανονικόμορφη ψύχωση (Κέδρος, 2018) και συνεργάζεται με το Κέντρο Ψυχαναλυτικών Ερευνών της Αθήνας όπου διδάσκει ψυχανάλυση. Είναι Αναλυτρια της Σχολής (ΑΕ). Διατηρεί γραφείο στην Νέα Ιωνία από το 2002.

Η θεωρητική της προσέγγιση αφορά στην ψυχανάλυση λακανικού προσανατολισμού. Με την ψυχανάλυση έχει την δυνατότητα ο αναλυόμενος να διαλευκάνει το ασυνείδητό του και να έρθει αντιμέτωπος τόσο με την υποκειμενική του αλήθεια όσο και με την απόλαυσή του, που επιμένει να επαναλαμβάνεται. Στόχος της ψυχανάλυσης είναι να καταφέρει ο αναλυόμενος να ζει ευτυχισμένος, απαλλαγμένος από την οδύνη των συμπτωμάτων του.


Η λακανική ψυχανάλυση είναι ανατρεπτική και αντί-ηθικοπλαστική ως προς τα κοινωνικά ιδεώδη, σε αντίθεση με τον ορθόδοξο φροϋδισμό. Ο λακανικός αναλυτής δεν καθορίζεται από καμιά προκαθορισμένη απάντηση, δεν υπηρετεί καμία προκατάληψη. Δεν είναι παράγοντας κανενός παγιωμένου λόγου, καμιάς κοινωνικής ταύτισης. Το ζήτημα επομένως σε μια ανάλυση δεν είναι να προσαρμοστεί το υποκείμενο στην πραγματικότητα, αλλά να βρει το δρόμο της επιθυμίας του, όσο μοναδική, ενική ή εκκεντρική και αν είναι. Ο ψυχαναλυτής ποτέ δεν προδικάζει αυτό που πρέπει για τον καθένα.

Η ψυχανάλυση θέτει υπό αμφισβήτηση την κοινωνική τάξη πραγμάτων και κλονίζει τις αξίες της. Ο Λακάν υπήρξε ένας άνθρωπος τόσο ενικός και ανατρεπτικός όσο και η διδασκαλία του.  Διακατεχόταν από μια ελευθερία που ερχόταν σε ρήξη με τη σοβαρότητα, τον φορμαλισμό και την αυστηρότητα των ψυχαναλυτών της εποχής του.
Ο λακανικός αναλυτής είναι εκεί για να φέρει στο φως την επιθυμία του υποκειμένου και να το βοηθήσει να αποκωδικοποιήσει αυτό που επιμένει να επαναλαμβάνεται μέσα στην ύπαρξη. Άρα μια ψυχανάλυση επιτρέπει να διαλευκανθούν τα συμπτώματα, επιτρέπει να ελευθερωθεί η επιθυμία. Το σύμπτωμα είναι η απάντηση του υποκειμένου στο τραυματικό του πραγματικού, δηλαδή το υποκείμενο δεν μπορεί να απαντήσει στο πραγματικό παρά μόνο φτιάχνοντας ένα σύμπτωμα. Ένα μέρος όμως του πραγματικού μένει εκτός συμβολοποίησης. Το υποκείμενο οφείλει να το αναλάβει ως τέτοιο και να τα βγάλει πέρα μαζί του.  
Στην ψυχανάλυση το υποκείμενο οδηγείται να μιλήσει γι αυτό που δεν ξέρει. Το υποκείμενο που ζητά ανάλυση είναι ένα υποκείμενο που έχει χάσει την ταυτότητα του. Δεν βρίσκει την ταυτότητα του, βρίσκει όμως τις ταυτίσεις του και μάλιστα τις βρίσκει καθώς τις αποχωρίζεται.
Το να διαλευκάνει κανείς το ασυνείδητό του, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το ασυνείδητο εκ φύσεως αντιστέκεται. Το ομιλόν χαρακτηρίζεται πρωτίστως από το πάθος του για την άγνοια. Η αλήθεια είναι πάντοτε άβολη, ενοχλητική για να την αντέξει κανείς και μπορεί η ψυχανάλυση να καταλήξει να μας μάθει πράγματα που θα προτιμούσαμε να αγνοούμε. Όσο περισσότερο πλησιάζουμε την αλήθεια της ιστορίας μας, τόσο περισσότερο έχουμε την διάθεση να γυρίσουμε την πλάτη. Το να θέλει κάποιος να γνωρίσει τον εαυτό του δεν φτάνει. Πρέπει κάτι να μην πηγαίνει καλά, να προκαλεί αναπηρία για να αντέξει κανείς τον συρμό των συνεδριών. Πρέπει το υποκείμενο να προσδοκεί να αλλάξει κάτι ζωτικής σημασίας στην ύπαρξη του. Χρειάζεται επομένως να υπάρχει οδύνη στο σύμπτωμα και να υποθέτει το υποκείμενο ότι το σύμπτωμα του έχει ένα νόημα και μια σημασία, ότι κάτι θέλει να πει.

Ο Φρόυντ μας δίδαξε ότι στο ασυνείδητο επίπεδο έχουμε να κάνουμε με μια αλήθεια η οποία δεν χαμογελάει, μια φρικτή αλήθεια που είναι ο ευνουχισμός. Το έλλειμμα στο κέντρο του υποκειμένου είναι ο ευνουχισμός. Επομένως, το τέλος της ανάλυσης δεν είναι μια απόκτηση ολοκληρωμένης γνώσης ή απλώς μια αποποίηση των ταυτίσεων αλλά μια υποκειμενική καθαίρεση, με την έννοια της καθαίρεσης του ιδεώδους σημείου του υποκειμένου, μέσα από τον αποχωρισμό αυτών που υπήρξαν ενδύματα για την έλλειψη του είναι. Με το τέλος της ανάλυσης και την μετατροπή της απόλαυσης του υποκειμένου που ήταν και ο πυρήνας του συμπτώματος, το υποκείμενο βρίσκει τον δρόμο της επιθυμίας του.